The Entropy Centre

Valve's populaire Portal-serie heeft in de loop der jaren verschillende futuristische puzzelaars voortgebracht, en bij afwezigheid van Portal 3 heeft vooral de indie-scene de speling opgepikt die de sympathieke killerrobot GLaDOS heeft achtergelaten. De overgrote meerderheid van deze tribute-pogingen is er zeker niet in geslaagd om hun voorouder in pure gamingmagie te evenaren, en hoewel het nieuwste aanbod The Entropy Centre, ook niets direct nieuws doet om het genre, dat het team van Gabe Newell in 2007 pionierde, vooruit te duwen, slaagt het er nog steeds in om een ervaring te leveren die zich niet hoeft te schamen in de schaduw van zijn meesterlijke voorgangers. Het is gewoon een goede game in hart en nieren, maar zeker geen meesterwerk.

Net als in het geval van Portal wordt onze hoofdpersoon wakker in een laboratorium zonder veel te weten over waar ze zijn of hoe ze daar zijn gekomen. Het blijkt echter al snel dat je bent gestationeerd op een onderzoeksbasis op de maan genaamd The Entropy Centre, en het is hier dat onze heldin genaamd Aria samen met haar collega's puzzels moet oplossen om energie te oogsten die de aarde en haar bevolking kan helpen. De kern van de zaak is echter dat Aria de enige persoon lijkt te zijn die in leven is op het station in kwestie, en dus wordt het hoofddoel na de pijnlijke onthulling proberen te achterhalen wat er is gebeurd en welke rol je speelt in een veel groter verhaal.

Je bent echter niet helemaal alleen op dit afgelegen ruimtestation, want de verlaten gangen en vervallen zalen worden bevolkt door een paar schattige robots die voor het grootste deel vriendelijk zijn voor de mensen aan boord. Je ontmoet ook vrij snel een AI-metgezel in de vorm van een geweer genaamd Astra, en dit bemoedigende stukje software fungeert als je primaire ondersteuning en hulp tijdens het negen uur durende avontuur. Want Astra is geen wapen in de klassieke zin van het woord, want in plaats van keiharde loden kogels schiet ze een energiegeladen plasmastraal uit die de mogelijkheid heeft om de tijd terug te spoelen.

Deze vaardigheid komt dan, zoals je je kunt voorstellen, tot zijn recht in de loop van de campagne, en het is met behulp van het verleden dat de vele puzzels van het spel hun oplossing vinden en een pad naar de toekomst openen. Het manipuleren van de tijd is over het algemeen een slim concept om het puzzelgenre mee aan te pakken, en ook een die enigszins doet denken aan de ingetogen actiepuzzel Singularity, maar soms kan het helaas een beetje gaar aanvoelen in vergelijking met de schittering waaraan we gewend zijn geraakt in Portal 2 , bijvoorbeeld. Inderdaad, The Entropy Centre is een beetje een zogenaamde "One Trick Pony" waar het vaak duidelijk is dat je alleen de puzzel van een kamer hoeft op te lossen door achteruit te denken, en het kan dus een beetje vermoeiend worden naarmate je meer uren inzakt. Dat gezegd hebbende, er zijn een paar vermakelijke momenten die moeilijk te beheersen zijn, en met name de laatste delen van het avontuur kunnen je achter de oren krabben, omdat alles van tijd, ruimte en fysieke obstakels met kubussen (die speciale vaardigheden bezitten) in aanmerking moet worden genomen.

Een vervelend detail van de gameplay zelf is echter dat de geringste fout je kan dwingen om hele levels opnieuw te doen en tijdrovende sequenties opnieuw te spelen. Want omdat je je objecten en platforms altijd in de juiste volgorde moet verplaatsen, en achteruit in termen van in welke volgorde ze moeten eindigen, kan een eenvoudige misplaatste druk op de knop ervoor zorgen dat je helemaal opnieuw begint. Ik was bijvoorbeeld in een kamer waar ik een platform moest verplaatsen waarmee ik van het ene plateau naar het andere kon stuiteren. Dit zou dan drie keer worden herhaald, maar tussen sectie twee en drie vergat ik het platform nog een laatste keer los te laten, mijn sprong registreerde niet en het was gewoon een kwestie van aan de knop draaien en het allemaal opnieuw doen. Naar mijn mening was het beter geweest om de tijd heen en weer te kunnen sturen om kleine fouten te corrigeren om het tempo bij te houden en de ervaring vooruit te helpen. Een verhaalgedreven puzzelspel zou immers meer moeten gaan over het vinden van de juiste oplossing en minder over een vlekkeloze uitvoering, althans naar mijn mening.

Het verhaal en de presentatie zijn verder niets verbazingwekkends of overdreven spannend, al zijn er hier en daar zeker een paar nuggets te vinden. Apocalyptische doemverhalen zijn immers al vele malen eerder gedaan, en hoewel het verhaal je aan het denken zet, is het uiteindelijk niet een die met me zal leven nadat de aftiteling voorbij is gerold. Beter is echter het eerder genoemde AI-pistool Astra, dat een band met je als speler weet te krijgen ondanks het feit dat de spelwereld zeker geen tekort heeft aan robotgenoten met een voorliefde voor tactvolle logica en kleinere porties sarcasme en ironie. Het is natuurlijk nog steeds niets vergelijkbaar met GLaDOS of Wheatley, maar het kleine robotpistool maakt van een verder vrij standaard puzzelavontuur een game die nog steeds vierkant in de buurt van zijn inspiratiebronnen kan staan.

Want uiteindelijk is The Entropy Centre een ontspannen puzzelrit die vooral is gemaakt voor degenen die hunkeren naar Valve's hoogtijdagen als game-ontwikkelaar, zonder te zijn gebouwd om de massa aan te spreken. Want de Portal-vibes zijn consistent sterk, en bij gebrek aan een derde deel, is hier een titel die tijdelijk de behoefte aan op fysica gebaseerd first-person puzzelen kan verzadigen. Helaas bereikt het echter niet helemaal het absolute meesterwerk van het genre.