Nederlands
Gamereactor
previews
Tchia

Tchia: Een charmant en uniek eilandavontuur

Een prachtig welkom in de Nieuw-Caledonische cultuur ook.

HQ

Onlangs had ik het geluk om te gaan zitten met Tchia, een aankomende open-wereld avonturengame van Awaceb. Tchia speelt zich af op een eiland geïnspireerd door Nieuw-Caledonië en is een sandbox-spel dat je ziet als de titulaire protagonist op zoek naar haar vader, die wordt meegenomen en vastgehouden door de nieuwe schurkachtige leider van de kleine archipel die je thuis noemt.

HQ

Wat me meteen raakte toen ik me in de wereld van Tchia stortte, was de prachtige visuele stijl. De charmante, cartooneske uitstraling van de mensen en dieren weet vertrouwd en uniek aan te voelen. Dan is er de omgeving, die gloeit van zo'n leven dat ik in plaats van het hoofddoel te doen zodra ik erin laadde, besloot om een heel lange wandeling te maken en te kijken wat ik kon vinden. Twee dingen die me het meest opvielen, waren de ontwerpen van de bomen en de gedetailleerde, prachtige oceaan die de kaart van Tchia omringt.

De aandacht voor detail en schoonheid van de omgeving in Tchia komt duidelijk voort uit de liefde die Awaceb heeft voor Nieuw-Caledonië. Zoals vrij duidelijk wordt gemaakt door het promotiemateriaal van het spel en bij het spelen ervan, is Tchia een liefdesbrief aan Nieuw-Caledonië, van de getoonde culturen tot de outfits waarmee je jezelf kunt uitrusten. Ik had persoonlijk nog nooit gehoord van Nieuw-Caledonië - een klein eiland in de Stille Oceaan voor degenen die het niet weten - voordat ik begon te spelen, maar nu ik een paar goede uren met Tchia heb gehad, ben ik enthousiast om meer te weten te komen over de plaats waar de ontwikkelaars duidelijk zo'n voorliefde voor hebben.

Dit is een ad:
Tchia

De toewijding om Nieuw-Caledonië in Tchia te vertegenwoordigen heeft het veel originaliteit gegeven. Ik was een beetje bang toen ik in Tchia sprong dat het weer een van die charmante, ontspannende, maar uiteindelijk passabele indie-sandbox-ervaringen zou zijn. Tchia's links naar de setting via de eigen connectie van de ontwikkelaar met hun thuisbasis Nieuw-Caledonië is echter iets dat de game overal wortelt.

Dus, met de mooie beelden en charmante wereld uit de weg, hoe zit het met de gameplay van Tchia? Nou, er zijn een paar belangrijke pijlers voor de gameplay die ik tijdens mijn tijd ermee heb gevonden. Er is exploratie, die in theorie vergelijkbaar is met Breath of the Wild, in die zin dat je een stamina-meter hebt die laag loopt naarmate je meer deelneemt aan stressvolle activiteiten zoals hangen aan een zweefvliegtuig of klimmen. In Tchia is je staminameter echter ook je gezondheidsmeter. Er is een optie om je nooit zonder uithoudingsvermogen te laten komen te zitten, en hoewel dit zou kunnen helpen als je een echt ontspannende ervaring wilde, heb ik die optie gedurende mijn tijd met het spel uit de weg gelaten.

Zoals gezegd kun je rennen, klimmen, zwemmen en glijden door de wereld van Tchia, wat allemaal vrij standaard functies zijn, tenzij je de lucht in gaat, want eenmaal in de lucht kan Tchia een salto maken. Niet bepaald een noodzakelijke functie, maar een waar ik enorm van heb genoten.

Dit is een ad:
Tchia

Er zijn twee andere manieren waarop je de kaart in Tchia kunt verkennen, waaronder je boot (die eigenlijk meer een vlot is) en Soul Jumping, die beide enorme gameplay-mechanica zijn. Beginnend met de eerste, is je vlot een interessante manier om door de rivieren en de zee te navigeren, omdat je een paar kleine taken moet voltooien om het goed te laten werken. Ik kwam hier op de harde manier achter, nadat ik net wind in mijn zeilen had gekregen en tegen meer dan een paar rivieroevers was gecrasht. Maar toen ik eenmaal wist hoe ik moest sturen, de snelheid kon verhogen en het anker moest laten vallen, kon ik niet wachten om meer te verkennen.

De Soul Jumping monteur doet precies wat er op het blikje staat. Je kunt in verschillende wezens of objecten springen om je over de hele wereld te helpen. Je ziel kan maar een beperkte tijd in een object of wezen blijven, hoewel je deze tijd kunt verlengen door verschillende items in de wereld van Tchia op te pakken. Soul jumping is ongelooflijk cool als je het eenmaal onder de knie hebt, en het was de manier waarop ik de paar vijanden die ik in Tchia vond versloeg.

Ja, er is gevecht in Tchia, omdat je de wereld moet bevrijden van stoffen monsters die de man hebben geholpen die je vader heeft meegenomen. Deze jongens pakken een klap uit, en ik heb mijn enige dood in mijn playthrough meegemaakt dankzij het feit dat ze me bonden en me in elkaar sloegen. Dus ja, pas op. De manier om ze te verslaan is met vuur, iets wat ik ontdekte nadat Soul Jumping in een boomstam die vervolgens in brand vloog en al mijn vijanden rondrolde alsof ik in een verwrongen Gmod Prop Hunt was waar de rekwisieten wraak konden nemen.

Tchia

Tchia is een leuke sandbox-ervaring die niet probeert de hand van de speler vast te houden. In plaats van gigantische markeringen te hebben die je vertellen waar je bent op de kaart en waar je naartoe moet, moet je je vertrouwde kompas gebruiken en luisteren naar wat Tchia zegt in het kaartscherm als je wilt weten waar je bent. Naast het verkennen van de map op deze manier, en betrokken raken bij de wereld, is er ook de Ukulele minigame, die ik twee keer tegenkwam op mijn playthrough en opnieuw aangenaam verrast was.

Er is duidelijk moeite gedaan om de Ukelele een echt onderdeel van Tchia's personage te maken, en het ritmespel dat eraan vastzit is ook moeilijk maar ook leuk. Bij de tweede keer dat ik de Ukelele gebruikte, vond ik het echter behoorlijk frustrerend, niet door een fout van het instrument, maar omdat ik om het te gebruiken een berg moest beklimmen, een meisje twee minuten moest ontmoeten, voordat ik terug naar beneden klom om terug te reizen naar waar ik was begonnen.

Dit probleem was opmerkelijk klein, en hopelijk is dit soort irritante backpedalling niet wijdverbreid in de volledige build van Tchia. Een ander probleem dat ik had, zat in de personages en het verhaal van Tchia. Een paar uur na het begin van het verhaal erin gegooid worden, was ongetwijfeld schokkend, maar ik kon niets vinden over de personages, zelfs niet over Tchia, waardoor ik hun verhalen opnieuw wilde bekijken en meer te weten wilde komen over wie ze zijn.

Tchia

Tchia is een prachtige zandbak met een charmante wereld die is ontstaan door de toewijding die Awaceb heeft genomen om Nieuw-Caledonië in een videogame te brengen. De gameplay-mechanica is gevarieerd genoeg om me te laten denken dat ik nog maar net het oppervlak heb bekrast van wat ik in het spel kan doen. Het wordt op dit moment echter ontsierd door een gebrek aan interessante personages en een verhaal dat me niet helemaal wist te grijpen. Hopelijk kan Tchia in zijn volledige build die vonk bieden waardoor het aanvoelt als een bijna onvermijdelijke game.

HQ