Metaal: Hellsinger

Wat krijgen we als je Guitar Hero mixt met Doom (2016) en het opleukt met Hexen? Je krijgt Metal: Hellsinger. De actietitel die een beetje lijkt op het schieten door een woest deathmetalconcert. Het eerste wat me opviel was hoe intens het vanaf het begin was. Hoewel dit een first-person shooter is, moet je een gevoel voor ritme hebben als je succesvol wilt zijn. Je moet aanvallen of duwen op het tempo van de muziek. Dit was in het begin een beetje lastig voor mij omdat ik de ritmische vaardigheden van een aardappel heb, maar na een tijdje prutsen werd ik steeds beter. Wanneer je op tijd doodt op de muziek, verhoog je de inhoud van een meter die je meer punten geeft voor de kill. De muziek verandert ook omdat het uit verschillende lagen bestaat, dus het is 100% dynamisch. Wanneer je 16x op de meter bereikt, verandert de instrumentale metalmuziek in melodieuze death metal met zang.

Hoewel het verhaal er op de achtergrond is, is het nogal vlak en oninteressant. De korte samenvatting is dat je speelt als een demon, die zijn stem terug wil, en je gaat naar de hel om het terug te winnen van degenen die je hebben vervloekt. Omdat je een demon bent, kun je je vleugels gebruiken om hoog te springen en iets langzamer te landen. Het tempo ligt behoorlijk hoog en de vijanden slaan hard toe, zelfs op lagere moeilijkheidsgraden. Persoonlijk vond ik het ontwerp best goed ondanks dat het verhaal erg afwezig was. Dit is zeker een first-person shooter die doet denken aan die uit vervlogen tijden. De omgevingen zijn van enigszins gemengde kwaliteit, ze zijn extreem lineair maar hebben verschillende uiterlijkheden, wat helpt bij de variëteit.

Ik noemde Hexen in eerste instantie omdat dat spel van Raven Software een aantal magische en interessante wapens had. Hellsinger bevindt zich in dezelfde situatie. Je hebt klassieke vormen van wapens, maar ook wat meer vreemde varianten. Een pratende schedel kan vuuraanvallen afschieten, je zwaard is goed in melee range en dan heb je ook nog ultieme aanvallen. De ultieme aanvallen kunnen alleen geactiveerd worden als je een meter vult door middel van gevechten. Shadow Warrior deelt hier ook parallellen mee. Het is bovenop alle klassieke elementen van deze first-person shooter dat de muziek, met zijn vraag naar ritme, over elkaar heen wordt gelegd. Er zijn veel positieve punten te zeggen, maar ook negatieven.

De muziek is echt goed, met zangers en muzikanten van echt geweldige bands, waaronder Serj Tankian (System of a Down), Alissa White-Gluz, Mikael Stanne en nog veel meer. Een groot deel van het budget voor de game moet aan de muziek zijn toegewezen. Het is waarschijnlijk het beste aan de game, maar ik ben niet zo dol op hoe lineair de game daardoor wordt. Ik begrijp dat de ontwikkelaars ervoor moeten zorgen dat de speler altijd een "flow" kan hebben in het doden van vijanden door het spel, maar het resulteert wel in een relatief korte actie-ervaring, die afhankelijk is van het feit dat je levels opnieuw wilt spelen voor hogere scores. De titel legt de nadruk op het feit dat je constant nummer één bent op de leaderboards en records breekt. Daardoor verliezen we dat labyrintische gevoel van weleer. Dit is meer een corridor shooter met 1990s game design.

Helaas ben ik niet iemand die graag dezelfde map opnieuw speelt voor meer punten, wat betekent dat ik minder uit het product haal. Ik waardeerde echter wel de tijd die ik doorbracht met interessante spelmechanica, ontwerp en muziek. Je moet spelen met een muis en toetsenbord. Ik heb het geprobeerd met een controller en het werkt niet zo goed. Je verliest te veel van de precisie en het kan het ritme saboteren, wat er op zijn beurt niet toe leidt dat je in het ritme komt dat de ervaring draagt. De game is op zijn best als je de muziek, het zingen en afslachten van vijanden ritmisch op cue hoort. Het is op zijn slechtst als het je niet lukt en de muziek instrumentaal blijft. Je wordt echter geholpen om het tempo goed te krijgen, dankzij de gebruikersinterface die het tempo aangeeft.

De instellingen zijn goed, met voldoende opties en mogelijkheden om aan te passen wat je toetsen doen. Het is niet zo indrukwekkend als in Doom Eternal, maar er zijn genoeg functies. De graphics zijn echter niet bijzonder indrukwekkend, wat betekent dat je waarschijnlijk met een goed aantal frames per seconde kunt spelen. Het is nodig in dit spel, het doet het niet erg goed met 30 of zelfs 60. Je wilt dat meer dan 100 echt een geweldige vloeibaarheid krijgen.

Uiteindelijk is dit een heel spannend idee. Het valt voor mij een beetje plat op zijn focus op het scoresysteem. Het wordt daardoor iets te lineair en kort. Ik ben echter onder de indruk van hoe vermakelijk en leuk het is om Metal: Hellsinger door te komen. Hoewel de omgevingen een beetje repetitief worden en de eindbazen niet echt zo interessant zijn, is er nog steeds een gevoel dat je altijd beter kunt worden. De leercurve hiervoor draait allemaal om het maximaliseren van bonussen en het behalen van zoveel mogelijk punten op elk individueel niveau. Het is verre van de beste game die ik het hele jaar heb gespeeld, maar het is zeker iets waar ik van geniet. Ik kan echter niet helemaal loslaten hoe lineair en kort het is, omdat het je tussen de 5-10 uur kost om te verslaan, net als de games die we in de jaren 2000-2010 kregen. Maar als je de levels graag opnieuw speelt, haal je hier misschien veel meer speeltijd uit dan ik.