Pac-Man Wereld Re-Pac

Ik was klaar om de review te beginnen door me af te vragen, waarom in hemelsnaam zo'n low-key release als Pac-Man World een remaster waard zou zijn. Toen keek ik snel naar de recensies en verkoopcijfers van de originele game en kwam erachter dat ik het mis had. Oorspronkelijk een PS1-exclusive, was de game misschien zelfs een verrassend succes, zowel in recensies als in verkoop, met een verkoop van anderhalf miljoen exemplaren in die tijd.

Voor mij was de eerste Pac-Man World toen geen bekende titel, in plaats daarvan had ik het derde deel in de serie al eerder gespeeld. Daarom was het interessant om te zien waar de serie vandaan kwam en hoe de originele game zich zou verhouden tot de vervolgen. De game kreeg destijds geweldige recensies, het kan niet slecht zijn, toch!?

Als een interessant punt, Pac-Man World probeert niet eens Super Mario of Crash Bandicoot uit te dagen op hun eigen grasmat. In plaats daarvan is het een vrij eenvoudig avontuur, dat de derde dimensie op een eigenaardige manier gebruikt. De podia lopen meestal van links naar rechts, waarbij altijd gebruik wordt gemaakt van de mogelijkheden van 3D.

Het leukste aan Pac-Man World is hoe de game gebruik maakt van de speciale feature van het hoofdpersonage. Het grootste deel van het spel bestaat uit de gebruikelijke platform capriolen, met de gebruikelijke verzameling van fruit en letters ernaast. Maar er zijn ook interessantere dingen te vinden. De beroemde powerpillen transformeren Pac-Man bijvoorbeeld tijdelijk in een gigantische kauwmachine, waarmee hij ook de geesten kan opeten die in het podium zweven. Achter gesloten deuren is er ook een scala aan basis Pac-Man-actie met de met pillen gevulde labyrinten. Ze dragen niet zo veel bij aan het spel, maar ze zijn goed ontworpen en leuk om te spelen.

De remaster is goed gedaan. Graphics zijn helder en kleurrijk en vooral de soundtrack - gecomponeerd door de beroemde muzikant Tommy Tallarico - is zo verdomd goed, ik zou ernaar luisteren, zelfs zonder de game. Het is alleen jammer dat de nieuwe graphics hun tol eisen op de oudere platforms. Terwijl op de PlayStation 5 en Xbox Series X de game soepel draait met 60 frames per seconde, heeft de Switch vooral soms problemen met de game. Op sommige momenten voelt de game traag aan, wat voor problemen zorgt, wanneer het platformen en vechten zwaarder worden.

Er zijn ook een paar andere problemen in het spel, wanneer bekeken door een moderne bril. Er is veel herhaling, maar aan de andere kant is het avontuur al na een uur of vijf voorbij. De moeilijkheidsgraad is ook behoorlijk grillig, omdat het spel meestal een vrij gemakkelijke rompslomp is, maar soms piekt de moeilijkheidsgraad aanzienlijk, zelfs in de vroege levels. Dit geldt ook voor de baasgevechten, die meestal lachwekkend makkelijk zijn, maar vooral het baasgevecht in wereld twee is, ondanks de updates in de remaster, ronduit frustrerend.

Over het algemeen is Pac-Man World Re-Pac een game die leuk genoeg is. De Pac-functies zijn een zeer originele touch in vergelijking met de andere platformers uit de late jaren 1990 en ik had echt niet verwacht zoiets te zien. En hoewel het genre een kleine belofte laat zien om weer wakker te worden, is er nog steeds een grote droogte in de markt van 3D-platformers. Pac-Man's avontuur is goed genoeg om de dorst te lessen.