De laatste van ons: deel I

"Ellie. Je begeeft je hier op een machtig dun ijs." Die scène en optredens van Troy Baker en Ashley Johnson zitten al in mijn hoofd sinds The Last of Us in 2013 werd gelanceerd. Ze lieten zien hoe ver zowel storytelling, acteren, visuals als geluid toen waren gekomen, dus het is geen verrassing dat dit moment me ook verkocht waarom ik deze remake nodig had ... Ook al geldt Joels waarschuwing aan Ellie ook voor Naughty Dog en PlayStation met betrekking tot deze nieuwe versie.

Omdat het niet te verbergen is dat het betalen van £ 69,99 voor een negen jaar oude PS3-game die je op het moment van schrijven een remaster van op PS4 kunt krijgen voor £ 15,99, een gedachte is die veel mensen heeft afgevinkt. Begrijpelijk als de multiplayer-modus Factions niet is inbegrepen en remakes zoals Resident Evil 2 en Final Fantasy VII: Remake de lat hoger hebben gelegd voor hoe uitgebreid veranderingen kunnen zijn in dit soort producten. Dat weerhoudt me er niet van om te zeggen dat The Last of Us: Part I de moeite waard is.

Neem de eerder genoemde scène als voorbeeld. Hoewel het me echt raakte in het origineel en de remaster, tilt Part I het naar een heel nieuw niveau. Het zien van elke spier in Joel's gezicht laat duidelijk zien hoeveel moeite hij heeft om zijn woede en verdriet te bedwingen terwijl hij die magische woorden zegt en dan vertelt Ellie hem: "Iedereen voor wie ik heb gezorgd, is gestorven of heeft me verlaten. Iedereen... neuken behalve jij." terwijl haar ogen beginnen te glinsteren en de tranen over haar wangen glijden, vloerde ze me. Dit, en elk ander moment, voelt nu gewoon meer echt en impactvol dankzij de veel gedetailleerdere gezichten en ogen, en ik ben zelfs bepaalde scènes op verschillende manieren gaan zien vanwege de lichaamstaal en / uitdrukkingen van een persoon. Een fascinerende ervaring gezien ik dit verhaal al vijf keer eerder heb gespeeld. Zeker als de algemene sfeer veranderd en verbeterd is.

Kijk maar eens hoe de verlichting en kleuren in de meeste gebieden sterk zijn verbeterd en aangepast. Of het nu gaat om de iets donkerdere en grauwe quarantainezone, levendigere bosgebieden of spookachtigere ondergrondse tunnels. Degenen onder jullie die The Last of Us: Part II hebben gespeeld, weten waar ik het hier over heb, en dat is voordat je vermeldt hoe de wereld nu levendiger aanvoelt. Betere verlichting kan hier slechts een klein krediet voor opbrengen, omdat de meeste gebieden deze keer met veel meer details zijn gevuld. Meer vegetatie benadrukt echt hoe overwoekerd stedelijke gebieden zijn, voorheen steriele kamers in boston's Old State House hebben nu schilderijen en antiek in zich, en binnenruimtes zijn gevuld met objecten die reageren wanneer ze worden gebruikt. Een paar van jullie moeten misschien vergelijkingen zien om sommige van deze veranderingen op te merken, terwijl andere voor iedereen duidelijk zouden moeten zijn. Ook niet alleen qua filmische sequenties en graphics.

Gameplay is voor mij altijd het belangrijkste aspect, daarom ben ik blij dat Part I dit ook beter maakt. Een van de grootste tekortkomingen van het origineel op deze afdeling is de kunstmatige intelligentie. Ellie recht langs een vijand zien rennen terwijl je stiekem probeerde te zijn, verpestte toen elk gevoel van onderdompeling, dus ik ben erg blij om te zeggen dat zowel zij als de vijanden veel slimmer zijn geworden. De AI is nog steeds niet perfect, omdat ik zowel Ellie als anderen een handvol keren rare dingen heb zien doen, maar het is niets vergeleken met voorheen. Door vijanden veel beter samen te laten werken, wordt elke gevechtssequentie spannender en dwingt je om op de been te blijven, terwijl degenen onder ons die de voorkeur geven aan stealth kunnen genieten van hoe vijanden anders reageren, afhankelijk van wat ze zien en horen. Ook voor ons is het horen een belangrijk onderdeel.

Geluid is deze generatie een groot gespreksonderwerp geweest voor Sony, en het verschil tussen The Last of Us en The Last of Us: Part I laat zien waarom. Natuurlijk kun je tot op zekere hoogte een indicatie krijgen van waar geluiden vandaan komen in het origineel, maar ik realiseerde me hoeveel beter de remake is nadat ik merkte hoe weinig keer ik de luistermodus heb gebruikt. Joel's ongelooflijke röntgenachtige gehoor was een essentieel onderdeel van de ervaring in 2013, dus het is een beetje grappig dat ik het hier meerdere keren ben vergeten. Wie heeft het nodig als het geluid in mijn koptelefoon zo precies is dat ik gemakkelijk recht naar de bron van een geluid kan kijken zodra ik het hoor? Het is zelfs een koud kunstje om te horen of het van boven of onder komt, zodat je volledig ondergedompeld kunt blijven in plaats van die kleurloze versie van de verbazingwekkende wereld de hele tijd te zien. Sommigen zullen het natuurlijk om verschillende redenen nog steeds nuttig vinden, omdat het dit verbazingwekkende spel voor velen gemakkelijker maakt om van te genieten en te ervaren. Dat is ook de reden waarom Naughty Dog veel lof verdient voor het toevoegen van de baanbrekende toegankelijkheidsopties van The Last of Us: Part II en een paar andere die in de onderstaande video worden benadrukt aan deze versie.

Dit gezegd hebbende, krijgen we hier geen vlekkeloze remake. De motor van Naughty Dog heeft nog steeds moeite om alles in te laden wanneer hij in 60 frames per seconde speelt. Degenen onder ons die de voorkeur geven aan een hogere framerate, zullen daarom kleine details plotseling zien opduiken bij het snel draaien. Gevallen hiervan zijn nog zeldzamer bij het spelen in 4K en 30 fps, maar beide grafische modi zijn nog steeds zo indrukwekkend dat ik gewoon aan het muggenziften ben.

Muggenzifterij is ook dat ik Ellie's behendigheid mis. Niet kunnen duiken en gevoelig voelen na het spelen van Part II, maar het is ook logisch gezien Joel's leeftijd en het niet hebben veranderd van de omgevingen om een optie als deze beter te gebruiken. Sommigen hebben PlayStation lazy en Part I hierdoor een cash-grab genoemd, terwijl ik gewoon erg blij ben met wat we krijgen.

Dat komt omdat The Last of Us: Part I simpelweg een mooiere en betere versie is van wat al een meesterwerk is. Het verbazingwekkende verhaal en zijn personages worden naar een ander niveau getild dankzij de veel gedetailleerdere gezichtsuitdrukkingen en toegevoegde animaties, terwijl slimmere metgezellen en vijanden samen met de mogelijkheid om de verbeterde omgevingen te verkennen in 4K en 30 fps of 60 fps met dynamische resolutie de gameplay ook beter maakt. Top dat met geweldig 3D-geluid, nieuwe fantastische toegankelijkheidsopties, wat cool bonusmateriaal en goed gebruik van de functies van de DualSense en het is duidelijk dat The Last of Us: Part I een must-have is voor degenen onder ons die van het origineel houden.

Degenen onder jullie die de noodzaak van een remake en het teleurstellend hoge prijskaartje in twijfel hebben getrokken, kunnen mijn score echter een punt of twee verlagen, omdat deze belangrijke visuele en hoorbare upgrades met enkele kleine gameplay-tweaks niet zoveel waar voor je geld geven als de beste remakes die we de laatste tijd hebben gehad. PlayStation begeeft zich hier duidelijk op een machtig dun ijs, maar degenen onder ons die het idee van een definitieve versie van dit meesterwerk leuk vonden, moeten er zeker op lopen.