Klonoa Phantasy Mijmering Serie

Als je iemand die is opgegroeid met de twee eerste PlayStations vraagt: "Wat is je favoriete platformserie", zullen de meesten van hen waarschijnlijk series als Crash Bandicoot, Spyro the Dragon, Ratchet & Clank, Sly Cooper of Jak and Daxter beantwoorden. Deze series zijn ongetwijfeld de meest bekende, maar de selectie van fatsoenlijke platformgames op PlayStation was zeker groter dan dat. Een van de minder bekende franchises die nog steeds een aantal trouwe fans heeft, is Klonoa, waar spelers het hond-konijn-hybride titulaire personage besturen met de kracht om vijanden op te pakken met zijn Wind Ring om platformpuzzels en uitdagingen op te lossen.

De platformserie van Namco (of Bandai Namco Entertainment zoals ze tegenwoordig bekend staan) bood veel charme en verrassend goede gameplay-mechanica, maar Klonoa ontving slechts twee hoofdtitels en enkele handheld spin-offs voordat het stil werd. Het laatste spel dat in de Klonoa-franchise werd uitgebracht, was de Wii-remake van het eerste spel uit 2008, dat bijna 15 jaar geleden was. Dit maakt de release van Klonoa Phantasy Reverie Series nog specialer voor fans, waar Bandai Namco nu Klonoa: Door to Phantomille en Klonoa 2: Lunatea's Veil opnieuw uitbrengt om Klonoa's 25e verjaardag te vieren. Gezien het feit dat Klonoa 2 sinds de eerste release in 2001 is vergrendeld op PlayStation 2 (wat de game natuurlijk nog duurder maakt op de tweedehandsmarkt), zal deze heruitgave hoogstwaarschijnlijk worden verwelkomd door fans die de serie opnieuw willen bezoeken. Idealiter had deze collectie de handheld-games in de franchise moeten bevatten, vooral omdat de meeste van hen nooit buiten Japan werden uitgebracht in de jaren 2000, maar het is begrijpelijk dat de focus ligt op de twee hoofdtitels. Ze zijn immers de bekendste en lijken genoeg op elkaar om een verenigd geheel te vormen.

Er zit een verhaal in de Klonoa-games, maar het is zo inconsistent en rommelig dat het meer dient als achtergrondgeluid dan als boeiende vertelling. Korte versie is, onze held Klonoa krijgt een speciale ring te pakken die windvlagen kan blazen, en deze ring brengt hem naar verschillende werelden die zijn hulp nodig hebben. Er is een potentieel voor goede verhalen in deze games, maar namco beschouwde dit destijds niet als een prioriteit of de details die logisch zouden zijn, zijn verloren gegaan in de vertaling.

Wat de Klonoa-games missen aan verhaal, maken ze goed in charme, iets wat je veel zult vinden in deze collectie. De personages hebben een grillig ontwerp dat zowel nostalgische als nieuwe spelers zal vermaken, en je krijgt genoeg leuke en frisse levels met een helder en helder kleurenpalet om aan te pakken. De games worden ook geleverd met dialogen die in een fictieve taal worden gesproken, en hoewel het soms enigszins vervelend is, is het ook een onvervangbaar deel van de charme van de serie. Nou ja, vooral omdat in sommige gevallen de stemmen van de personages zo verschrikkelijk zijn dat je hoofd pijn doet elke keer dat ze hun mond openen. Huepow, Klonoa's sidekick in de eerste game, is veruit de slechtste, en zijn piepende geluiden maken hem de slechtste sidekick in de geschiedenis van videogames, en overtreffen zelfs fan "favorieten" zoals Navi en Fi uit de Zelda-games. Ondanks personages als Huepow krijg je echter een collectie vol plezier en plezier. In combinatie met creatief podiumontwerp en het gebruik van camerahoeken (vooral in Klonoa 2) is het gemakkelijk om terug te keren in dit pakket van oude platformplezier. We hebben het hier niet over revolutionaire platformgames en sommige elementen zijn niet zo goed verouderd als andere, maar de totale collectie is nog steeds goed uitgevoerd.

Een deel van de visuele charme en het onderscheidend vermogen van de serie is echter verloren gegaan in de overgang naar nieuwere platforms. Deze re-release geeft je geremasterde versies van Klonoa 2 van PlayStation 2 en de Wii-versie uit 2008 van de originele PlayStation-game uit 1997, een keuze die logisch is omdat de Wii-versie is gemaakt om spelers een Klonoa 1-ervaring te geven die dichter bij degene ligt die ze kennen van Klonoa 2. Deze beslissing zal niet alleen zwaar vallen op degenen die verlangen naar de klassieke stijl van de originele PlayStation-game, maar degenen die verlangen naar de cel-shading-stijl van Klonoa 2 zullen ook enigszins teleurgesteld zijn, omdat de remasters een nieuwere stijl hebben met gladde texturen. Het probleem is dat deze stijl onpersoonlijk, saai en zonder enige vorm van onderscheidend vermogen aanvoelt, een "dubbeltje in een dozijn" -stijl die we het afgelopen decennium hebben gezien van verschillende low-budget platformgames. De nieuwe grafische stijl klaart de klus en het is positief om te zien hoe de ontwikkelaars dicht bij het originele levelontwerp en achtergronddetails blijven, maar de ongeïnspireerde en goedkope presentatie doet je verlangen naar de optie om te schakelen tussen de oude en nieuwe look, zoals te zien is in digitale remasters van oude point-and-click-games van LucasArts.

Een andere factor waardoor de collectie wat goedkoop aanvoelt, zijn de beperkte instellingen in het optiemenu. U kunt bijvoorbeeld knopconfiguraties aanpassen, maar alleen aan de vier hoofdactieknoppen en niet aan de schouderknoppen of triggers. In een van de levels in Klonoa 2 krijgt de speler de opdracht om een hoverboard door een donkere grot te rijden en onderweg diamanten te verzamelen, een taak die zoveel moeilijker wordt gemaakt door het feit dat de diamanten dezelfde kleur hebben als de baan. Ik kan me voorstellen dat dit een nachtmerrie moet zijn voor kleurenblinde spelers, dus meer toegankelijkheidsfuncties zouden op prijs zijn gesteld. Het ergste is nog steeds het pixelfilter, dat de games een bepaald retro-gevoel probeert te geven, maar uiteindelijk het scherm helemaal wazig en vlekkerig maakt, waarbij kleuren als olie op water in elkaar wervelen. Dit filter past helemaal niet bij een van de games en de uitvoering is zo verschrikkelijk dat ik nog nooit een slechtere poging heb gezien om een moderne game een retro-pixelachtig gevoel te geven.

Ondanks deze tekortkomingen en kleine problemen, krijg je ook enkele nuttige toevoegingen aan de collectie. Beide games kunnen worden genoten in co-op-modus, iets dat eerder alleen beschikbaar was in Klonoa 2, waardoor nostalgische ouders de Klonoa-ervaring kunnen delen met een nieuwe generatie spelers. Naast de nieuwe visuele stijl is ook de audio afgestemd en vooral de muziek in Klonoa 2 is verrassend goed en verdient veel aandacht. Je kunt nu ook de moeilijkheidsgraad aanpassen en snelheidslopers zullen de Stopwatch-modus waarderen voor een extra uitdaging.

De grootste nieuwe functie is zeker de mogelijkheid om de games in 4K-resolutie en 60 frames per seconde te spelen, iets dat wordt aangeboden op de next-gen platforms. De PlayStation 5-versie is goed geschikt voor de taak, en afgezien van een kleine framerate-daling wanneer een baas wordt verslagen in Klonoa 2, kon ik tijdens de test geen technische problemen opmerken. De collectie wordt ook geleverd met verbazingwekkend snelle laadtijden, zo snel dat je in de eerste game niet de tijd hebt om de nuttige hints op het laadscherm te lezen (de laadtijden zijn slechts een paar seconden langer in Klonoa 2). Op Switch is de technische situatie echter anders. Deze versie wordt geleverd met een lagere resolutie, langere laadtijden en geen HDR-ondersteuning, maar dit alles is zoals verwacht van een console met minder vuurkracht dan een PlayStation 5. Prestatieproblemen zijn daarentegen moeilijker te accepteren. De Switch-versie draait constant onder de 60 frames per seconde (meestal bijna 50 fps) met merkbare problemen met de responstijd onderweg, iets wat je al kunt merken in de eerste fase van Klonoa 2, waar zowel framesnelheid als responstijd een aantal serieuze klappen krijgen. De collectie is nog steeds speelbaar op Switch, maar de prestatieproblemen zorgen voor een minder plezierige ervaring dan die op next-gen consoles.

Hoewel een deel van de charme van de originele versies in de loop der jaren verloren is gegaan, is er veel platformplezier te vinden in Klonoa Phantasy Reverie Series. Het is niet moeilijk te begrijpen waarom dit hond-konijn wezen nog steeds een trouwe fanbase heeft, en ondanks enkele gedateerde elementen houdt het levelontwerp goed genoeg stand om zowel oude als nieuwe spelers enkele uren plezier te geven tijdens luie zomerdagen.