Redfall hands-on preview: Kan Arkane zijn winning streak volhouden?

Met zowel de Dishonored-spellen, Prey als Deathloop heeft Arkane een zeer solide staat van dienst voor zichzelf opgebouwd. Maar het probleem met een geweldige staat van dienst is dat het dan op zijn beurt grote verwachtingen schept. Mensen weten waar ze aan beginnen als ze een Arkane-titel laden, en dus is de druk erop dat Redfall - de nieuwste game van de studio - aan die hoge verwachtingen voldoet en deze overtreft.

Onlangs kregen we de kans om naar het hoofdkantoor van Zenimax in Londen te reizen, een deel van het team te ontmoeten dat aan het spel werkt en 90 minuten ongehinderde Redfall gameplay te bekijken. Er was een hoofddoel om in deze tijd mee aan de slag te gaan, maar het was niet nodig om het te voltooien en we werden achtergelaten om rond te dwalen in de open wereld die Arkane naar eigen goeddunken had gecreëerd.

Voordat we in het spel doken, kregen we een snelle heads-up van gameontwerper Harvey Smith, die ons liet weten dat ondanks veel van de marketing op Redfall erop wees dat het een ervaring was die het beste coöperatief kon worden gespeeld, Arkane veel moeite had gedaan om ervoor te zorgen dat de singleplayer-ervaring ook geweldig was.

Persoonlijk was ik nooit iemand die eraan twijfelde dat Arkane van Redfall een ervaring kon maken die goed kon worden gespeeld terwijl je alleen was. Na Dishonored, Prey en Deathloop heeft de studio bewezen dat singleplayer is waar het goed in is. Nogmaals, het heeft dat duidelijk gemaakt in Redfall.

Ik kan alleen spreken voor de singleplayer-ervaring van Redfall, maar in de 90 minuten die ik kreeg (waarin ik zoveel mogelijk deed als ik kon), is die ervaring precies wat je zou verwachten van een Arkane-titel. Het leveldesign blijft onberispelijk, zelfs met de uitgestrekte ruimte van de open wereld van Redfall. Je kunt bijna elke manier bedenken om je vijanden en doelen te benaderen, met een groot gevoel van verticaliteit, omdat je geweldige uitkijkpunten kunt krijgen om vampiers te sluipen of gewoon langs hen te sluipen.

Er is ook genoeg te doen in de open wereld van Redfall. Terwijl ik over de kaart liep, stuitte ik op willekeurige zijmissies waarbij je overlevende stedelingen helpt of meer te weten komt over het mysterie achter wat veel van de lokale bevolking in vampiers veranderde. Over de nachtstalkers gesproken, er zijn ook veel manieren waarop je hun invloed op Redfall kunt bestrijden. Van het betreden van een vampierennest, dat je naar alternatieve dimensies vol superkrachtige versies van de bloedzuigers brengt, tot het beveiligen van nieuwe veilige huizen die fungeren als fast travel-punten en plaatsen om je voorraden bij te vullen, er zijn een groot aantal opties om terug te bijten tegen de belangrijkste vijanden van het spel. Vooral vampiernesten lijken veel potentieel te hebben, omdat ze in wezen hun eigen mini-missies aanbieden.

Uit zowel het levelontwerp als de dingen die je op de kaart kunt doen, is het duidelijk Redfall dat variatie inderdaad het kruid van het leven is. Hetzelfde kan gezegd worden van de personages, die allemaal hun eigen ingewikkeld geweven achtergrondverhalen en vaardigheidsbomen hebben die je tijdens het spelen zult uitwerken. In tegenstelling tot andere personageshooters zoals Borderlands, ben je niet beperkt tot één hoofdvaardigheid in Redfall, en elke overlevende heeft een aantal manieren waarop ze op de kaart kunnen navigeren en vijanden kunnen doden. Jacob, het personage waar we mee gingen, kon vijanden zoeken met zijn magische vogel, zichzelf verhullen om het sluipen en ontsnappen een stuk gemakkelijker te maken, en zijn Heartstopper-sluipschuttersgeweer tevoorschijn halen om veel schade aan te richten.

Er komt veel bij Redfall. Voordat we gingen zitten om te spelen, beschreef Harvey Smith het spel als "proberen te drinken uit een vuurkorf", en hoewel ik zeker het verband zag toen ik voor het eerst over de kaart rende, voelt het alsof je Redfall vrij gemakkelijk onder de knie kunt krijgen, vooral als je je eerder in een Arkane-game hebt verdiept. In feite kan Redfall een beetje te veel aanvoelen als gewoon een ander Arkane-spel, vooral als je het solo speelt. Maar daarin schuilt de vraag of dat genoeg is voor de studio om het publiek weer echt te verbazen.

Ondanks het geweldige levelontwerp, de personage-opties en de behoorlijke hoeveelheid dingen om te doen, is er een klein gevoel dat Redfall zijn potentieel niet waarmaakt. Misschien komt het omdat er geen kans was om de co-op-ervaring te zien, iets dat behoorlijk belangrijk lijkt. Solospel is iets dat Arkane niet aan de kant heeft geduwd in Redfall, en dat is belangrijk, maar zonder de kans te hebben gehad om met een paar bondgenoten door de stad te zwerven, voelt het alsof er geen volledige smaak van de ervaring is geweest. Bovendien, hoewel het verhaalsegment waar we naar mochten gluren goed werk leverde bij het creëren van een goede hoeveelheid intriges, voelde het ook een beetje onhandig geplaatst en zorgde het er niet voor dat het speelbare personage zich direct verbonden voelde met het plot op de manier waarop arkane's andere games dat doen.

Ook combat voelde veel te simplistisch aan. Ik beweer op geen enkele manier de beste gamers te zijn, en toch merkte ik dat ik de vijanden absoluut versnipperde in Redfall. Zelfs de Rook - de superkrachtige vampier die verschijnt wanneer je genoeg speciale vamps doodt of de aandacht van hun goden trekt - werd uiteindelijk laag gebracht door niets meer dan kogelvuur en een paal in het hart. In plaats van dat vampiers echt het gevoel hadden dat ze gevaarlijk genoeg waren om de stad over te nemen, vroeg ik me af hoe de gemeenschap niet van de ene op de andere dag had teruggebeten. Dit kan echter gewoon pedante kritiek zijn, omdat het kan zijn dat de moeilijkheidsgraad is gewijzigd voor het preview-evenement, of dat solospel aanzienlijk eenvoudiger is.

Afgezien van het noemen van enkele kleine prestatieproblemen, is er niet veel te zeggen over Redfall. Op het eerste gezicht is het weer een sterke Arkane-game, maar of het nu gaat om het gewicht van de verwachtingen die zijn gecreëerd door de eerdere successen van de studio, of de hype die wordt opgebouwd over meerdere vertragingen, er lijkt dat speciale iets te ontbreken in Redfall dat het een must-play maakt bij release.