Mario + Rabbids: Vonken van Hoop

Ik heb erg uitgekeken naar Ubisoft's opvolger van Mario + Rabbids Kingdom Battle. In de loop van het jaar heb ik verschillende kansen gehad om meer te weten te komen over het vervolg, Mario + Rabbids: Sparks of Hope, of het nu gaat om persbriefings, interviews met creatief directeur Davide Soliani en zelfs uitgebreide hands-on kansen. Omdat we ver in oktober zijn, is het tijd voor deze titel om daadwerkelijk te debuteren op Nintendo Switch, en nu dit het geval is, dompel ik me al een tijdje onder in deze charmante adventure-strategy game en heb ik er veel gedachten over.

Eerst en vooral is de kenmerkende charme en het charisma van de serie nog steeds aanwezig en prominenter dan ooit. De cast van personages is allemaal een genot, of het nu de terugkerende groep iconische Super Mario-gezichten is of hun modernere Rabbids-hybriden. Het team werkt allemaal ongelooflijk goed samen en zorgt voor een cast met een geweldige balans tussen humor en heldendom, iets dat wordt versterkt door de toevoegingen van de nieuwe personages: Bowser, Edge en Rabbids Rosalina. Het verhaal is ook fantastisch, leuk en spannend en neemt de bemanning mee naar allerlei unieke themaplaneten waar een verzameling uitdagingen en gevechtsscenario's wacht. Elke planeet is goed gestileerd, boordevol details en dankzij de extra focus op verkenning, volgepropt met zoveel anders te doen dan de kernverhaallijn dat je nooit echt het gevoel zult hebben dat je tekortschiet in quests of gevechten. Het maakt niet uit of je naar het zonnige Beacon Beach of het altijd herfstige Palette Prime gaat, elke planeet smeekt om verkend te worden en je zult naar hen willen terugkeren om de uitdagingen die ze bieden te blijven afvinken.

Voortbordurend op de personages lijken de terugkerende figuren erg op hoe ze waren in Kingdom Battle, maar met constant dezelfde wapens, omdat het ontgrendelen van nieuwe wapens nu tot het verleden behoort. In plaats daarvan wordt dit strategische element vervangen door de Rabbids-Lumas-hybride, Sparks, die elk personage kan voorzien van elementaire vaardigheden die ideaal zijn voor het uitschakelen van specifieke vijanden. Je zult nieuwe Sparks tegenkomen door het spel te spelen en verhaalmissies en zijmissies te voltooien (met in totaal 30 om te ontgrendelen), en kunt vervolgens de Sparks die je in de strijd brengt voor een gevechtsscenario uitschakelen, nadat je de situatie hebt onderzocht met Behulp van Beep-O's Tacticam om de elementaire sterke en zwakke punten van elke vijand te bestuderen. Sparks kunnen je de mogelijkheid geven om Splash-schade aan je schoten toe te voegen, of zelfs een pulserend Ooze-gebiedseffect te creëren, of zelfs gewoon een beschermende aura toe te voegen aan nabijgelegen bondgenoten - het punt is dat er een enorme reeks is om uit te kiezen met elk iets anders, en uiteindelijk drastisch van invloed op hoe je gevechten benadert.

En dit is een groot deel van Sparks of Hope, omdat er nog steeds een grote nadruk ligt op strategie gameplay. Het vechtsysteem is aanzienlijk bevrijdender en zorgt voor meer creatieve aanvalsopties vanwege het verwijderen van het bewegingsraster. Je kunt nu een heleboel unieke acties in één beurt voltooien, waaronder het rennen naar vijanden, het gooien van Bob-ombs, Team Gliding om verder terrein te bestrijken, door een pijp bewegen, een Spark-vaardigheid activeren en uiteindelijk daadwerkelijk een gewone aanval gebruiken, en dat is allemaal met slechts één van je drie partijleden. Dit nieuwe vechtsysteem is zo'n enorme stap vooruit ten opzichte van het origineel dat het vaak het enorm verbeterde verkenningsaanbod buitenspel zet.

Zoals je waarschijnlijk kunt zien aan mijn opmerkingen over de planeten eerder, is de verkenning veel, veel beter in dit spel. Je kunt vrij ronddwalen op locaties die meer lijken op de werelden van Super Mario Odyssey dan op wat er in de originele game werd geserveerd. Je kunt nieuwe personages ontmoeten, ze helpen met missies, het opnemen tegen zwervende vijanden, geheimen opgraven en meer, allemaal voor planetaire beloningsmunten die je kunt gebruiken om wapenskins te kopen van de in-game verkoper. Het verkenningsaanbod is niet zo dicht als Odyssey, maar voor een game die een vervolg is op een harde strategietitel, is dit een enorme verbetering en een die je urenlang op elke planeet bezig zal houden.

Ik zal zeggen dat de progressie soms een beetje saai is en gewoon voelt als een middel om een doel te bereiken. Voor Sparks gebruik je simpelweg verzamelde Starbits (verkregen door vijanden te verslaan en gevechten te winnen) om het niveau van elke Spark te verhogen en zo zijn aanvallen met een bepaald percentage te verbeteren. Helden aan de andere kant levelen door ervaring die is verdiend door gevechten te winnen (om basisschade en gezondheid enzovoort te vergroten), en ook door Skill Prisms in de skill tree te besteden om nieuwe vaardigheden te ontgrendelen, zoals extra dash-aanvallen binnen één beurt, of het kunnen neerschieten van een vijand terwijl je zweeft als Mario, of het verbeteren van de speciale vaardigheid van elk personage (Peach kan bijvoorbeeld extra defensieve ladingen toevoegen aan haar krachtige blokkerende vermogen). Het punt is dat je alleen echt nadenkt over de skill trees, en zelfs dat is een klein denkproces, omdat elk personage vier takken in zijn skill tree heeft met ongeveer vier perks in elke tak.

Toch moet je een beetje strategisch zijn met je karakterontwikkeling, want als er baasgevechten komen, wil je een zeer samenhangend team om de gevaarlijke dreiging uit te schakelen. Of het nu Spark Hunters zijn die worden gestuurd door de grote slechte Cursa, of zoals te zien was in een recente gameplaytrailer, een boze Wiggler, er is een diepe verscheidenheid aan baasgevechten en ze zullen je vermogen om te slagen testen met de gevechtssuite. Het Spark Hunter-gevecht tegen Midnite is bijvoorbeeld een gevecht in drie fasen, wat betekent dat je zoveel mogelijk gezondheid moet behouden voor die laatste fase. De Wiggler daarentegen vraagt je om Darkmess Eyes van zijn lichaam te blazen om zijn woede te onderdrukken, maar je moet dit doen terwijl je een reeks gevaarlijke vijanden beheert die je ook met schade proberen te raken.

De originele Kingdom Battle is nog steeds een erg leuke game, maar het valt niet te ontkennen dat dit op vrijwel elke denkbare manier een stap omhoog is. Van de meer vloeiende gevechten tot de talloze meer verkenningsmogelijkheden, tot de extra speelbare personage-opties en hoe Sparks zowel charismatische als leuke toevoegingen zijn, maar ook krachtige tools in de strijd, dit is een geweldige volgende stap voor deze charmante en vermakelijke serie. Het is kleurrijk en heerlijk, en hoewel het niet zo opvallend is als sommige van Mario's recentere uitstapjes op de Switch, is het nog steeds levendig genoeg om niet wanhopig afbreuk te doen aan de bredere ervaring. Soms kan de framerate op de Switch een beetje tegen een stootje tijdens intense momenten, maar verder is Sparks of Hope een zeer waardige opvolger, en ik zal er zeker nog lang na de lancering weer in duiken en blijven jagen op Sparks.