Impressies: Xenoblade Chronicles 3 heeft een zeer krachtige start maar ietwat vlakke gameplay

Ik moet toegeven dat ik niet veel van de vorige delen van Xenoblade Chronicles heb gespeeld. Ik weet een beetje over het verhaal van beide titels (vooral de eerste, die blijkbaar zou aansluiten bij deze Xenoblade Chronicles 3), maar ik moet erop aandringen dat sommige van de fijnere details bij mij verloren gaan. Het is ook duidelijk dat ik me in deze eerste indruk alleen richt op de eerste uren gameplay. En zoals elke belangrijke JRPG, worden zowel de mechanica als het verhaal geleidelijk aan opgevoerd.

Twee naties (Keves en Agnus) zijn in oorlog en gebruiken jonge mensen in een onbetwistbaar conflict waar beide tegenstanders altijd nek aan nek zijn, en alles lijkt zinloos als het van buitenaf wordt bekeken. De enige missie van een soldaat is leven en sterven, en de grootste wens die ze hebben isom 10 jaar dienstte bereiken om een laatste ceremonie te vieren voor hun koningin en met heldenhulde uit de wereld te verdwijnen. En op dat moment plaatsen we ons in Noachs schoenen, een van de Keves' leden en drager van een rood Lemmet als Xenoblade Chronicles 1's Monado zwaard. Noach is behalve een zwaardvechtersklasse ook een Eximios, een soort veldaalmoezenier die na de slag zijn fluit bespeelt om eervol afscheid te nemen van zowel vrienden als vijanden. Sinds hun jeugd gaan Lanz en Eunie altijd met hem mee. Lanz is groothoofdig en neemt een stoere pose aan, maar is eigenlijk heel gevoelig. Eunie daarentegen is een getalenteerde shooter met helende en ondersteunende functies.

Ze maken deel uit van de speciale troepen van de Keves en wanneer een missie om een onbekende energiebron in de conflictneutrale zone te onderzoeken aan hen wordt toegewezen, gaan ze zonder aarzeling. Meteen weten ze dat er iets vreemds is met deze missie, en wat werd beschouwd als een routinemissie, wordt uiteindelijk een conflict met de speciale troepen van Agnus en een derde groep die op hun beurt vechten tegen enkele krachtige vijanden in de schaduw.

Tijdens het gevecht dwingen deze onbekende vijanden Noah en zijn vrienden om de krachten te bundelen met Agnus, wiens vechters de andere helft zijn van het Xenoblade Chronicles 3-team: Mio, Taion en Sena. Mio is zephyrklasse, en hij draagt cirkelvormige messen, en hij valt aan terwijl hij de vijand met hen richt. Taion is een tactisch type dat ether-gebaseerde krachten gebruikt. En de kleine Sena kan bedriegen door haar grootte, omdat ze een Ogre-klasse is, en ze is een specialist in aanvallen met haar zware en enorme hamer. Nadat ze begrijpen dat deze nieuwe vijand veel groter is, nemen ze de beslissing om hun verschillen achter zich te laten en hun krachten te bundelen tegen het onbekende wezen. Dan gebeurt er iets ongelooflijks: Mio en Noah combineren met elkaarom een wezen te worden met de naam Uróboros. Dat vermenigvuldigt hun krachten en maakt beide personages verenigd en complementair. Na gevechten en enkele onthullingen die ik niet ga spoilen, vertrekken de zes personages samen naar een nieuwe plek waar ze antwoorden willen krijgen op hun mysteries. Zoals je kunt zien, wordt het verhaal elke seconde ingewikkelder. En al deze scriptwendingen en open fronten vinden plaats tijdens de eerste 3-4 uur gameplay. Het verhaal haakt je, geloof me. We kunnen al enkele interesses waarnemen, zelfs op romantisch vlak, en enkele typische clichés van de Japanse popcultuur en anime die welkom zijn, maar het risico lopen verloren te gaan in de complexiteit van het algehele verhaal.

Aionios is de grootste en meest gedetailleerde wereldin de hele serie, en ik kan het al bevestigen. Er zijn een groot aantal scenario's en grote biomen met enorme gebieden vol monsters, bezienswaardigheden en een groot aantal objecten die wachten om te worden opgehaald. Maar het is waar dat het moeilijk is om ze allemaal nuttig te maken, omdat ze, naast hun variëteit, elk hun eigen subtype hebben, afhankelijk van de zeldzaamheid ervan. De scenario's zijn extreem groot, het detailniveau maakt ze mooi en ze hebben een zeer intelligent ontwerp. De variëteit van het monster heeft ook mijn aandacht getrokken, want afhankelijk van het niveau dat je de algehele moeilijkheidsgraad van het spel instelt, kunnen zelfs de meest voorkomende monsters je ter plaatse zetten als vijanden zich tijdens gevechten groeperen. De aanvallen van speciale protagonisten hebben elk hun eigen unieke tijd- en laadmodus, en als we de belangrijkste bijwerkingen toevoegen om een voordeel in het gevecht te behalen, zorgt dit voor real-time gevechten die kunnen worden ervaren met intensiteit en bepaalde strategie, zelfs als we alleen maar de hele tijd hetzelfde personage willen gebruiken.

De waarheid is dat deze vroege delen van het spel gewoon werken om een deel van de achtergrond van de personages te ontrafelen en om de basispunten van de gevechten, het verzamelen van items te leren en te leren hoe je over de kaart moet bewegen en missies en boodschappen kunt voltooien, wat gebruikelijk is in Japanse RPG's. Er is ook een inleiding tot hun lessen en hun speciale vaardigheden. Het is essentieel om ze op het juiste moment te leren en te gebruiken. Maar de waarheid is dat ik niets heb gezien waardoor ik de game onderstreep als iets enorm unieks binnen het genre. Natuurlijk is dit een subjectieve angst en het zal waarschijnlijk enkele verrassingen hebben naarmate het verhaal vordert. Maar op dit juiste moment zijn de gevechten, de ontmoetingen van de monsters en de NPC's een beetje eentonig en repetitief. Ook het enorme aantal objecten, statistieken en modifiers binnen het team en aanvallen maakt je een beetje duizelig als je er alleen maar aan denkt. Maar dit zijn slechts geïsoleerde gevoelens die de echte sterke punten van de game verder moeten kunnen laten schijnen. Xenoblade Chronicles 3 heeft me helemaal verslaafd, en ik kan niet wachten om je zo snel mogelijk alle details diepgaand te kunnen vertellen.