Horizon Call of the Mountain

In zekere zin is het een beetje een verrassing dat het Sony zo lang heeft gekost om een van hun bekende series naar VR te brengen. De eerste PSVR miste de sterkracht hiervan om mensen naar het platform te brengen. Misschien is dat wat Sony zich heeft gerealiseerd, aangezien PS VR2 wordt gelanceerd naast een gloednieuw zijavontuur in het Horizon -universum. Nee, we hebben het niet over een 30+ uur durend open wereldmonster (wil je die echt in VR spelen?), en het is ook niet een van die beruchte "VR-ervaringen" die in de beginjaren van PSVR een beetje te vaak voorkwamen.

Maar wat is het dan, zal de nieuwsgierige lezer zich waarschijnlijk afvragen. Welnu, net als veel andere verhalende VR-games met een hoog budget (misschien zelfs AAA), heeft Horizon Call of the Mountain een lengte en reikwijdte die vergelijkbaar is met die van de grootste blockbusters van de PS2-generatie. Met andere woorden, het is lineair, klokt af op minder dan 10 uur en het houdt zijn systemen relatief eenvoudig, zodat het zich in plaats daarvan kan concentreren op het introduceren van nieuwe tools en scenario's om de ervaring fris te houden. Het is een VR-buffet en de grootste klassiekers staan op het menu: op pijl en boog gebaseerde gevechten, lichte verkenning en het verzamelen van materialen, knutselen en, zoals de titel impliceert, de dood tartend bergbeklimmen.

Er is natuurlijk ook een verhaal. Het draait om voormalig Shadow Carja Ryas die, in ruil voor gratie, op een missie wordt gestuurd om zijn broer te vinden die vermist is na het volgen van een mysterieus signaal. Het is een behoorlijk uitgangspunt, maar het verhaal evolueert nooit naar iets echt spannends. Mede omdat Ryas nooit evolueert tot een meeslepend personage, en de late introductie van een vrij generieke schurk, wiens masterplan niet echt terreur treft zoals de game het bedoeld heeft, doet het verhaal ook geen goed. Gecentreerd zijn rond de Carjas helpt ook niet. Ja, we hebben een behoorlijke hoeveelheid tijd met hen doorgebracht in de hoofdspellen, maar de stammen van Horizon en de interne en externe conflicten zijn nooit het meeslepende deel van Horizon's verhaal geweest en hier is het te zien.

De zoektocht van Ryas voert ons voornamelijk door een ongelooflijk pittoreske vallei en de omliggende bergen die je uitnodigen om deel te nemen aan de bovengenoemde klim. Toch was ik verbaasd over hoe groot het klimmen van het spel is. Je besteedt zeker meer tijd aan het hangen aan een richel dan met je voeten op de grond. Gelukkig seizoen Firesprite en Guerrilla het reguliere VR-klimmen met een handvol gereedschappen die je handmatig in elkaar zet en vervolgens vrij kunt gebruiken. De solide en bevredigende pikhouweel is bijvoorbeeld geweldig voor het schalen van ijswanden, en met de op de grappling hook geïnspireerd Grab Caster kun je brede openingen oversteken. Niet alle tools zijn echter even leuk om te gebruiken. De Grab Caster heeft bijvoorbeeld een invoervertraging bij het gooien ervan, wat zijn potentieel bederft, maar de frequente introductie van nieuwe tools houdt het klimmen bijna fris gedurende de acht uur durende lengte van het spel. Maar alleen bijna, want uiteindelijk wordt het een beetje muf, zelfs als het systeem echt goed werkt.

De fantastische vergezichten zijn echter iets waar ik niet moe van werd. Met elke overwonnen klim wordt een nieuw fantastisch uitzicht op de vallei onthuld. Horizon Call of the Mountain is zonder twijfel een van de best uitziende VR-games - zelfs als de uitstekende introductie, waarbij je enige manier van interactie is om rond te kijken, een visuele kwaliteit heeft die ongeëvenaard is door het "echte spel". Zoals eerder vermeld, speelt het grootste deel van het spel zich af in een enkele vallei van waaruit je de verschillende bezienswaardigheden kunt zien die de niveaus vormen. De enorme metalen duivel treft een bijzonder imposant gezicht vanuit zijn positie op de top van een besneeuwde top, en het plaatsen van de locaties in het zicht van elk heeft het effect dat de wereld meer samenhangend aanvoelt.

Als de omgeving één hoogtepunt is, zijn de machines natuurlijk een ander. Van de eerste adembenemende ontmoeting met een Tallneck die majestueus je pad kruist zonder je kano bijna te verpletteren, tot het imposante gebrul van een Thunderjaw die de headset doet trillen, de machines zijn nog indrukwekkender in VR dan op het platte scherm. En net als in de hoofdspellen zijn ze niet allemaal vijandig, dus ontspan en kijk naar een kudde Grazers. Het is een lust voor het oog.

Het kan echter niet allemaal vrede, liefde en harmonie zijn. Soms moet Ryas de agressievere machines tot de dood bestrijden. Combat is geen groot deel van de game, maar het is nog steeds een van de belangrijkste elementen. Wanneer je gevechten aangaat, kun je niet vrij bewegen, maar alleen links of rechts in een cirkel. Aan de ene kant voelt het wat beperkend aan, maar het systeem heeft het voordeel dat je met je boog of slinger de juiste doelen kunt nemen en vijandelijke aanvallen kunt ontwijken. Dit resulteert in een aantal vermakelijke ontmoetingen waarbij je regelmatig wisselt tussen pijltypen om het tij te keren. Tegen bijzonder uitdagende vijanden zoals de Thunderjaw was mijn strategie om het op zijn plaats te bevriezen met behulp van de ijsbommen van de sling en vervolgens te wisselen naar precisiepijlen om maximale schade toe te brengen aan de zwakke onderdelen van de uitgeschakelde machine. Het afvuren van je boog en sling schakelt de adaptieve triggers en haptische feedback in, waardoor de eenvoudige handeling van het trekken van een pijl uit je rug en het afvuren ervan een waar genot is. De ontwijkende monteur werkt zoals bedoeld (ik gebruikte het nieuwe en goed functionerende op gebaren gebaseerde systeem waarbij knopdrukken in combinatie met verschillende gebaren vereist is, maar een traditioneel bedieningsschema is beschikbaar en werkt ook prima), maar het mist finesse. Zolang je in beweging blijft, is het relatief eenvoudig om inkomende aanvallen te ontwijken, en ik had graag meer vijanden zoals de Scrapper met aanvallen waar je onder moet hurken om te ontwijken, omdat constant naar links of rechts bewegen een beetje repetitief wordt.

Er zijn ook sequenties - zowel te voet als tijdens het klimmen - waarbij sluipen langs de machines de beste optie is. In een goed uitgevoerde sequentie vroeg in de game verschuil je je achter bungelende karren in een verlaten mijn terwijl je wacht op het juiste moment om naar de volgende schuilplaats te klimmen. Meer van die sequenties zouden een welkome toevoeging zijn geweest, vooral te voet, omdat dit aspect van de game het zwakst is. De momenten te voet waarop Ryas niet in gevecht is, gaan meestal over het vervoeren van je naar de volgende klim of het volgende gevechtsscenario. Om eerlijk te zijn, is er wat lichte verkenning waarbij je op zoek gaat naar lore-verzamelobjecten, pantserstukken en items om speciale pijlen te maken, maar dit deel van het spel had wat meer zorg kunnen krijgen.

Over het algemeen mist Horizon Call of the Mountain die extra laag glans die typisch wordt geassocieerd met sony's first party titels. Roggen komen soms vast te zitten op de vegetatie en texturen dicht bij hem laden soms te langzaam. Erger nog, de montage tussen levels voelt onhandig aan met een plotselinge vervaging naar zwart, en de manier waarop de camera reset bij het betreden van een gevechtsgedeelte is even schokkend. Het zorgt ervoor dat de verschillende delen wat onsamenhangend aanvoelen, wat helaas de verder uitstekende onderdompeling door de weelderige omgevingen en de meeslepende score doorbreekt.

Op die manier wordt het geheel uiteindelijk minder dan de som der delen. Ik heb veel goede dingen te zeggen over de visuals, het geluid, het klimmen en de gevechten, maar ze worden verraden door een generiek verhaal, onvoldoende verhitte voetsecties en een pakket dat niet helemaal op een samenhangende manier samenkomt. Horizon Call of the Mountain toont sony's glimmende nieuwe hardware heel goed en neemt je mee op een vermakelijke en gevarieerde ravotten door de minder bekende delen van het Horizon universum, maar het is geen systeemverkoper.