Exoprimal Impressions: Dino's, dino's en meer dino's

Toen ik Exoprimal voor het eerst zag en een glimp opving van de dino-moordende actie, was ik er behoorlijk door onder de indruk. Ik heb nooit de indruk gehad dat het me zou wegblazen of zelfs urenlang in de ban zou houden, maar ik vond het er leuk uitzien, op dezelfde manier als het af en toe doden van hordes Xenomorphs in Aliens: Fireteam Elite. Die indruk veranderde echter behoorlijk toen ik me realiseerde dat Exorpimal eigenlijk een team-vs-team multiplayer-game was, omdat dit me bezorgd maakte over wat deze game precies probeert te zijn. Spring naar het heden en ik heb de kans gehad om een fragment van Exoprimal te bekijken als onderdeel van de recente Closed Network Tests, en ik heb er verschillende gedachten over.

Eerst en vooral wil ik fundamenteel duidelijk maken dat Exoprimal op pc ongelooflijk goed speelt. Ik heb het gevoel dat ik dit meteen moet vermelden, omdat er momenten zijn waarop er duizenden dinosaurussen tegelijk op het scherm zijn, en toch speelt de game nog steeds soepel en voelen de shooter-systemen vloeiend aan. Echter, alleen omdat de game goed speelt, betekent niet noodzakelijkerwijs dat ik verkocht was aan het concept.

En dit komt omdat het idee van Exoprimal (in de Dino Survival-modus die beschikbaar was om uit te checken) is om tegen een ander team te racen om zo snel mogelijk een reeks vooraf bepaalde doelen te voltooien. Omdat het spel draait om het doden van dinosaurussen, draait dit vrijwel alleen om het schieten van gigantische vleesetende hagedissen in het gezicht, maar er is een zekere mate van uniekheid, omdat soms een doel eenvoudigweg kan zijn om een roofvogel horde inval af te houden, terwijl andere keren je kunnen vragen om een veel krachtiger triceratops of een ankylosaurus neer te halen. Wat het doel ook is, je moet als een eenheid werken om de taak te voltooien, terwijl je dit sneller doet dan het andere team.

Dat brengt me bij een onmiddellijk probleem dat ik heb opgemerkt binnen Exoprimal, namelijk het klassensysteem. Multiplayer-games met klassen die worden gedefinieerd door schade, tank en ondersteuning always hebben een probleem met mensen die niets anders dan schade willen spelen. Dit betekent dat je gedwongen wordt om zelf een van die rollen op te nemen, of in plaats daarvan deel uit te maken van een team dat geen genezing of een frontlinie-aanwezigheid heeft, wat vrijwel een nagel aan de doodskist zal zijn, vooral tijdens rondes waarin tegengestelde teams met elkaar in contact komen en de wrede dinosaurussen de minste van je problemen worden. Bepaalde games hebben dit probleem met wachtrijsystemen omzeild, wat betekent dat je vastzit aan een van de klassetypen, maar Exoprimal geeft je de mogelijkheid om exosuits (die elk aan een specifieke klasse zijn gebonden en een specifiek ding doen) te veranderen wanneer je maar wilt, wat betekent dat een goed en uitgebalanceerd team in een oogwenk op zijn kop kan worden gezet.

Het moet gezegd worden dat er in deze Netwerktest slechts vijf exosuits beschikbaar waren, wat betekent dat deze indruk enigszins scheef was omdat er drie schadepakken, een tank en een ondersteuningspak waren om uit te proberen, ondanks het feit dat de game onthulde dat dit niet het geval zal zijn bij de lancering. Maar hoe dan ook, het is moeilijk om dit systeem te zien als iets anders dan een onmiddellijk slecht voorteken voor een online multiplayer-teamgame.

Voordat ik dit onderwerp verlaat, zal ik eraan toevoegen dat de verschillende exosuits over het algemeen leuk aanvoelden om te spelen, en elk had zijn eigen voordeel en ontwerpstijl die het pak zelf benadrukt als een persoonlijkheid en niet noodzakelijkerwijs de speler / piloot die ze bedient, bijna als een hero-shooter in sommige opzichten. Wat ik hiermee bedoel is dat ondanks dat elk pak unieke vaardigheden en wapens heeft, de pakken zelf op verschillende manieren lijken te communiceren, ook al verandert je piloot niet. Zo was de ondersteunende Witchdoctor behoorlijk kooky en gek, terwijl de tanky Roadblock wat strenger en volwassener was.

Maar terug naar de gameplay, na een paar wedstrijden Exoprimal viel nog een van mijn grootste zorgen op. Dat is dat iedereen die specifiek om dit type spel heeft gevraagd, waarschijnlijk tevreden zal zijn, maar de meerderheid van de andere spelers zal zich na een paar uur waarschijnlijk een beetje vervelen. Ik weet zeker dat Capcom genoeg in de rij heeft staan om dit te verlichten, maar als de ontwikkelaar echt hoopt dat alleen al het heupvuren van een geweer in een geconglomereerde massa dinosauruslichamen spelers urenlang bezig zal houden, hebben ze misschien nog iets anders op komst.

Evenzo, omdat dit een online multiplayer-game is, merkte ik dat ik meer vragen over het verhaal had dan antwoorden, omdat het spel begint met simpelweg te vertellen dat dinosaurusinvallen plaatsvinden en dat jij, een exosuitpiloot, wordt toegewezen aan een team om ze te bestrijden. Hoe de dino-invallen tot stand kwamen en waarom teams het tegen elkaar opnemen, is iets dat nooit echt wordt uitgelegd, maar er wordt eerder geïmpliceerd dat dit meer een bloedsporttype-deal is dan een planetair verdedigingsinitiatief.

Ook gooit de game soms zijn PvP-aspect en zijn meervoudige objectieve ontwerp volledig uit het raam ten gunste van het samenbrengen van beide teams om een enorm krachtige vijand te bestrijden. Ik werd geconfronteerd met een Neo T-Rex als onderdeel van dit systeem, wat in wezen betekende dat de lobby van 10 spelers zich groepeerde om deze enorm tanky tegenstander binnen een vooraf bepaalde tijd neer te halen, en zonder meer dan 30 keer als team te sterven. Het was een interessante verandering, maar het elimineerde volledig een manier voor beide teams om de andere te verslaan, wat zeer ongebruikelijk was voor een PvP-spel en me verder deed afvragen wat Exoprimal precies probeert te zijn. En dit wordt benadrukt door een occasionele vaardigheid die beschikbaar komt waarbij spelers in staat zijn om een krachtige dinosaurus zoals een T-Rex te besturen om tonnen ravage aan te richten. Voor een game over het doden van dinosaurussen met enorm geavanceerde en coole exosuits, voelde dit een beetje misplaatst en onnodig voor mij.

Ik zeg niet dat Exoprimal in welke zin dan ook een slecht spel was, in feite was het best leuk voor de paar uur die ik speelde. Maar er zijn tegenwoordig zoveel vergelijkbare horde-achtige games - die allemaal behoorlijk goed worden gelanceerd, maar dan gewoon naar de achtergrond lijken te verdwijnen - dat ik niet anders kan dan denken dat Exoprimal op ramkoers ligt voor een soortgelijk lot. Hopelijk veranderen extra spelmodi en meer pakken mijn mening hierover.