Endling: Uitsterven is voor altijd

Binnen de eerste vijf minuten van het spelen van Endling: Extinction is Forever kun je zien dat dit een van die games is die, zonder een technisch wonder of een actieblockbuster met een spannend en diepgaand verhaal te zijn, je onvermijdelijk in het diepst van je ziel zal raken. Want de reis van Mama Fox (onmogelijk om haar simpelweg de vos of het hoofdpersonage te noemen) is een overlevingsavontuur, een intieme reis en een noodkreet van de natuur tegelijk.

Ik had het over de eerste vijf minuten, want daar kruipen we helemaal in de huid van de Mama Fox. Weglopend van de vlammen van een bosbrand waar ze woont, leren we enkele van de weinige bedieningselementen die we in het avontuur zullen gebruiken. Mama vos kan springen, snuffelen, rennen en in bomen klimmen. Maar één ding doet er nu toe: wegrennen voor de vlammen. Ze is wanhopig (en wij ook, terwijl we de bomen zien branden en de andere dieren sterven), en ze slaagt erin om bij een kleine grot te komen, waar ze voor een nog grotere uitdaging staat: het baren van haar welpen.

Ons doel in de eerste dagen is om voedsel te zoeken en te krijgen om de vier kleine welpen in goede gezondheid te houden, terwijl we andere roofdieren en meestal de vreemde mensen die rondsluipen vermijden. We gaan alleen 's nachts naar buiten, onder de beschutting van de duisternis, en met behulp van onze geur kunnen we alles vinden en eten: wilde bessen, afval, kleine knaagdieren, vissen ... alles werkt om de gezondheidslat van onze welpen hoog te houden. Maar dan vindt er een ongelukkige gebeurtenis plaats, en een aaseter (een mens) haalt een van de welpen uit de grot, en dat zet de rest van de reis van de familie op zoek naar hem in gang. Het zal een gevaarlijke reis worden, maar op dit moment was ik als speler volledig betrokken bij het helpen van de welp om zijn familie terug te vinden.

De jonge welpen zijn cruciale stukken, niet alleen voor het verhaal, maar ook voor de gameplay en van het gevoel dat de titel achterlaat. Misschien komt dat omdat ik, net als Mama Fox, zelf vader ben. Want het constante gevoel van mijn welpen die honger en gevaar overleven, is wat me door het spel heen heeft gehouden. De vermiste welp ontwikkelt een geur en elke nacht gaan we op zoek naar dat geurspoor dat ons naar nieuwe aanwijzingen zal leiden over het pad dat de aaseter met onze welp heeft genomen, terwijl we de omgeving verkennen, de rest van de welpen veilig houden, terwijl je ze leert hoe ze moeten overleven.

Er is een 'metroidvania'-component in Endling, precies gebaseerd op het leren van de welpen. Er zijn plaatsen die, vanwege de grootte van Mama fox, ontoegankelijk voor haar zullen zijn, maar niet voor de kleintjes, die door gebeurtenissen (zoals een toevallige val en daaropvolgende adviezen) nieuwe vaardigheden zullen leren, zoals graven, springen of door hekken of gaten in muren gaan. Dit zal toegang bieden tot nieuwe voedselbronnen en nieuwe wegen openen, hoewel dit laatste ook wordt geassocieerd met de ontwikkeling van het verhaal.

Zoals ik al zei, is er een dag- en nachtcyclus waarin we ons alleen onder dekking van duisternis uit de beschutting wagen en we altijd moeten terugkeren voordat de zon opkomt, of we nu onze doelen hebben bereikt of niet. Vaak zullen we moeten kiezen tussen het laten ontsnappen van een prooi of het niet volgen van een geurspoor van de verloren welp omdat we te ver van de grot zijn en zo snel mogelijk moeten terugkeren (zelfs als dat betekent dat we luidruchtig moeten zijn en meer gevaar op ons moeten nemen). Zoals ik al zei, het belangrijkste hier is om het gezin in leven te houden.

Op dit punt is het tijd om te praten over de andere component van Endling: Extinction is Forever, de wereld waarin we leven. De kaart (een essentieel hulpmiddel in dit spel om alle routes, gebeurtenissen en voedselbronnen te kunnen onderzoeken) is verdeeld in verschillende gebieden. Al deze gebieden bevinden zich rond een fabriek en enkele gebouwen waar enkele wrede mensen wonen. En ik zeg wreed omdat elke ontmoeting die je met hen hebt de manier vertegenwoordigt waarop onze soort de wereld behandelt. De rivier vervuilen, een arm konijn villen, de fabriek gebruiken en afval dumpen... Op een paar uitzonderingen na in een geavanceerder deel van het spel, zullen mensen de belangrijkste vijanden zijn. De wereld sterft, maar op een mooie manier blijft de natuur de dood weerstaan. De planten, de rivierbedding... zelfs sommige gevaren zoals uilen zijn prachtig gebouwd in een landschap dat, terwijl we er doorheen bewegen door zijwaarts te scrollen, te roteren en de oriëntatie te veranderen om een gevoel van diepte aan het territorium te geven. De prachtige muziek, met zijn eenvoudige, warme en melancholische melodieën, is ook een prachtige aanvulling op het verhaal.

Zonder bijzonder moeilijk te zijn (als je niet te roekeloos bent), kun je de welpen op de meeste momenten intact houden. Maar als je fouten maakt, of niet snel genoeg reageert op ontmoetingen (gepresenteerd als quick time events), zal elk verlies wegen als een last voor zowel jou als speler als het spel zelf, omdat je een welp kunt verliezen met vaardigheden die een ander niet heeft, en je moet een ander pad vinden dat het avontuur moeilijker maakt. Soms lijkt het alsof er geen manier is om vooruit te komen, of dat er geen voedsel meer is. Het kan een beetje frustrerend zijn om vijanden te confronteren, wetende dat je gewond zult raken en hinkend je weg naar huis zult vinden, maar je zou het tenminste hebben overleefd om nog een dag te vechten. En hopelijk overleven de welpen het ook. Ik vind ook dat de vaardigheden van de welpen als groep moeten worden geleerd, omdat iedereen aanwezig is, iedereen het leren kan zien en ze het samen kunnen omarmen. Maar waar Herobeat Studios hier naar op zoek was, is dat je elke welp waardeert en liefhebt voor hun individuele waarde, en niet als reserveonderdelen die kunnen worden vervangen.

Soms is Endling een vermoeiend avontuur geweest, en ook een beetje oneerlijk (zoals het leven zelf), maar tegelijkertijd heeft het een schoonheid en intentionaliteit die veel games graag willen bereiken, en slechts een paar doen dat. Ondanks de korte lengte heeft deze game net zo'n diepe stempel op me gedrukt als Journey of Firewatch ervoor. Ik denk dat Endling een van die games zal zijn die ik van tijd tot tijd opnieuw wil bezoeken, alsof het deel uitmaakt van mijn familie.