Alfred Hitchcock - Hoogtevrees

Herinnert u zich Alfred Hitchcocks film Vertigo uit 1958 nog? Helaas heb ik het nog niet kunnen zien, maar wat ik wel weet is dat het algemeen wordt beschouwd als een bioscoopklassieker en ook een van de beste films van de regisseur. In de film moest James Stewart een prachtige Kim Novak nauwlettend in de gaten houden toen ze haar duizeligheid overwon (snap je het?). Natuurlijk is het Hitchcock waar we het over hebben, en zo simpel zou het niet zijn: de suspensescènes, de muziek, de romantische spanning... intrige op zijn best.

Bovendien is in het videospel ontwikkeld door Pendulo Studios de hoofdpersoon Ed Miller, een Amerikaanse romanschrijver die midden op het platteland woont, waar hij voortdurend op zoek is naar inspiratie. Het spel begint met een scène waarin een auto-ongeluk ertoe leidt dat de protagonist bepaalde psychologische problemen ontwikkelt die hem ervan weerhouden zijn leven normaal te leven. Vanaf dit punt zullen we door middel van therapie moeten uitzoeken of alles wat Ed is overkomen echt is of slechts een deel van zijn verbeelding. Net als in de film is in deze herziening van het verhaal niet alles wat het lijkt. We zullen heel voorzichtig moeten zijn om geen details te missen en het raadsel op te lossen.

Voorbij zwart-wit

Pendulo Studios voerde een volledige herziening van de klassieke film uit, waaronder natuurlijk dat deze zich nu afspeelt in het tijdperk van smartphones en sociale netwerken, en dat beïnvloedt de plot. Er zijn talloze knipogen naar de klassieker die het aanpast, zoals scènes die veranderen in zwart-wit of het uiterlijk van de legendarische regisseur. Bovendien zijn er imitaties van de gewoonten van Hitchcocks laatste films waarin hij, omdat hij, omdat toeschouwers het zat waren om hem op het podium te vinden dan om de plot te volgen, altijd in de eerste frames verscheen.

Ik moet zeggen dat ik geen grote fan ben van de kunststijl die Pendulo Studios in hun nieuwste werken heeft getoond. Hun voorstellingen zijn ruw, met gezichtsmodellering die streeft naar extreme vermenselijking om de onrustige toestanden van de hoofdpersonen zo goed mogelijk te waarderen, maar ze worden helemaal niet goed uitgevoerd en missen soms ziel of persoonlijkheid. Dit is op een zeer belangrijke manier te zien in de animaties, die niet natuurlijk aanvoelen en me doen denken dat ze soms de perspectieven van de scène niet correct hebben gekozen, op basis van de middelen die ze hebben.

Echte Vertigo

De muziek, het script en de plot zijn zonder twijfel de beste dingen aan Vertigo. Een bewerking van een klassieker door een legende als Alfred Hitchcock is niet eenvoudig, maar het is gelukt. De soundtrack voelt aan als een ander hoofdpersonage van de game en zal de spanning en spanning volledig op je overbrengen.

Vertigo schakelt tussen verschillende verhalen en personages. Het probeert de verschillende perspectieven van het onderzoek vanuit unieke invalshoeken te benaderen, zodat we onze eigen conclusies kunnen trekken. Beslissingen zijn een terugkerend thema in het avontuur, waarbij beslissingen moeten worden genomen over aspecten die op het eerste gezicht triviaal lijken, evenals andere van cruciaal belang. Het probleem is of bepaalde beslissingen echt gewicht hebben in de uiteindelijke uitkomst, of dat ze gewoon speldynamiek zijn die is geïntroduceerd om ons bezig te houden en de ervaring te verlengen.

Hetzelfde geldt voor filmische actiescènes, zoals het openen van een deur door een analoge stick te bewegen of op een knop te drukken. In eerste instantie doe je het op volle snelheid, omdat je het niet verwacht, maar je realiseert je al snel dat het niet veel uitmaakt of je de actie uitvoert of niet. Als je het niet doet, blijft het personage gewoon statisch wachten tot je het doet. In dit geval vraag ik me af, is het echt nodig om mechanica te introduceren die de uitkomst van het verhaal helemaal niet beïnvloedt?

Dit is waarschijnlijk het meest negatieve aspect van het spel. De editie die ik heb getest, is de editie die op 27 september op Nintendo Switch is uitgebracht (de eerste editie was eind 2021 voor pc). Hoewel ik er hoge verwachtingen van had, moet worden opgemerkt dat het niet goed is geïmplementeerd op nintendo's spelcomputer. De game heeft gedurende het hele avontuur last van textuurproblemen, van problemen met schaduwen tot schudden als gevolg van polygonen die niet goed in de rij staan. Dit gebeurt vooral in open level scenario's en is het meest merkbaar op oppervlakken die zich op de achtergrond bevinden. Het heeft ook last van dalingen in de verversingssnelheid van afbeeldingen, vooral op laadschermen.

Avonturenspel of zeer interactieve visual novel?

Het is een hele goede vraag, en mijn antwoord is dat Vertigo helemaal geen avonturenspel is, maar eerder een visual novel met veel interactie. Zodra je dit begrijpt, zul je veel meer van het spel genieten. Er zijn geen ouderwetse puzzels, maar eerder reeksen beslissingen en acties die je op het ene of het andere pad zullen leiden. Dat idee is geweldig, maar de component "uitdaging" is uit de vergelijking verwijderd. Dat maakt het veel toegankelijker, maar voor sommige mensen kan het ook synoniem zijn met saai. Puzzels zoals die van Hollywood Monsters, van dezelfde ontwikkelaar, ontbreken.

De kers op de taart is ongetwijfeld het werk van het nasynchronisatieteam, dat voor alle personages een meesterlijke prestatie levert. Kortom, voor een spel genaamd Alfred Hitchcock - Vertigo zijn het script en het verhaal zeker aan de maat, maar niet het artwork, dat, met uitzondering van de meest emblematische scènes, nogal lineair is.